hmm..

Dzisiaj zmuszona byłam usiąść sama ze sobą, za towarzystwo miałam tylko swoje myśli. Przebywając tak sama ze sobą, uświadomiłam sobie, czym jest lęk, który nie pozwala mi zasnąć… Zwyczajnym strachem.
Bo boję się, że w życiu nie zajdę wystarczająco daleko i że zabraknie mi czasu, by spełnić wszystkie moje marzenia. Że spędzę więcej swoich dni na smutkach, zamiast na radościach i chwilach szczęśliwych. Że nie będę potrafiła dostrzec chwil pięknych. Że utknę w tych potwornych.
Świadomości, że nie docenię ludzi, którzy tak wiele dla mnie zrobili i że ich wszystkich w jednej chwili utracę. Że nie zdążę im powiedzieć, jak bardzo ich kocham. I też, że zapomnę im przypomnieć za co ich tak bardzo cenię. Że zawiodę tych, których zawodzić nie powinnam. 
 Że tych, których już utraciłam, zraniłam i źle oceniłam, nigdy już nie odzyskam. Że nie mogę cofnąć pewnych słów i naprawić swoich błędów.
Tego, że moja wewnętrzna walka, walka z własnymi wadami, nie jest do końca stuprocentową walką. Że odpychając swoją wrażliwość, stracę ją całkowicie. Że pewne rzeczy istnieją tylko w mojej głowie, ale nigdy nie będą realne.
Tak bardzo, tak bardzo… się boję.

Ale każdy z nas chyba tak ma, prawda? Każdy z nas potrzebuje odnaleźć w życiu coś, co pozwoli mu się wyzwolić…od tego strachu?

Zainspirował mnie obrazek 

Pocahontas ?